ភរិយាលម្អទ្រនំ
ផ្ដើមរឿង
(មនុស្សពិកា)
ឈូ ឈូ!
ភ្លៀងធ្លាក់ជោកជាំនៅខាងក្រៅផ្លូវ បិទបាំងជិតអស់ដងវិថីមើលអ្វីមិនឃើញ
តែវាក៏មិនមែនជាបញ្ហាសម្រាប់មនុស្សជំនាញបើកបរដូចជាអ្នកកំលោះដូចគ្នា
គូស្នេហ៍មួយគូបើកបរបណ្ដើរនិយាយគ្នាលេងបណ្ដើរមិនខ្វល់ថាកំពុងបើកលើផ្លូវ
ដែលពោរពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់ស្អីបន្តិចសោះមានទាំងឱបមានទាំងថើបពេញហ្នឹងតាមបែបគូស្នេហ៍ឈាមរាវរបស់ខ្លួន។
“អូនស្រលាញ់បង វ៉ាល់សៀស៍!” ស្រីស្រស់ឆើតឆាយសិចស៊ីអែនខ្លួនមករកប្រុសកំលោះជាគូស្នេហ៍
នៅមានយកដើមទ្រូងក្លែងក្លាយរបស់ខ្លួនមកប៉ិតនឹងដើមដៃមាំក្នុងគោលបំណងដាស់អារម្មណ៍នេះឯង។
“ហ៊ឹស!
និយាយស្ដីផ្អែមល្ហែមបែបនេះសង្ស័យទៅវិញត្រូវឱ្យរង្វាន់ធំហើយមើលទៅ”
អ្នកកំពុងតែបើកបរងាកមកនិយាយផ្អែមដាក់គូស្នេហ៍ស្រីវិញ នៅថែមទាំងបឺតមាត់គ្នាមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ស្អីបន្តិចសោះហើយ។
“នេះអូនចាប់ផ្ដើមឃ្លានបងខ្លាំងមែនទែនហើយ
បន្ថែមល្បឿនទៅបងសម្លាញ់” បេកា ឌុក
អ្នកជាសង្សារខណៈដែលអ្នកកំលោះក៏ព្រមធ្វើតាមការបញ្ជាព្រោះថាពេលនេះគេក៏ចាប់ផ្ដើមទ្រាំលែងបានដូចគ្នា
ចង់ចូលទៅនែបនិត្យនឹងគូស្នេហ៍ឆាប់ៗនេះ។
ង៉ោង ប៉ាំង ប្រាវ!
សំឡេងរថយន្តរត់ខុសល្បឿនលើផ្លូវ
ដែលពេញទៅដោយភ្លៀងធ្លាក់ជោកជាំ ទើបធ្វើឱ្យកង់ឡានរេខុសទិសដៅជ្រុលទៅបុកនឹងដើមឈើ
ដុះអមសងខាងនៅសងខាងផ្លូវបណ្ដាលឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ភ្លាមៗ បានកើតឡើងជាយថាហេតុ
ក៏ជាគ្រោះថ្នាក់ដែលនឹកស្មានមិនដល់ដូចគ្នាជនរងគ្រោះទាំងពីរត្រូវសន្លប់បាត់ស្មារតីភ្លាមៗ។
“សុំជៀសផ្លូវបន្តិច!”
អ្នកគ្រូពេទ្យរូបស្រស់ស្រែកឡើងខណៈកង់រទេះអ្នករបួសពីរនាក់ដែលមានឈាមស្រោចខ្លួន
ត្រូវរុញចូលទៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់តំណាលគ្នាយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ព្រោះបើហ៊ានតែយឺតយ៉ាវច្បាស់ណាស់ថាមិនអាចយកពួកគេចេញពីទ្វារយមរាជបាននោះទេ។
បីម៉ោងក្រោយមក
ទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះអ្នករបួសស្រីត្រូវបើកទ្វារឡើង
តាមដោយស្នាមញញឹមរបស់គ្រូពទ្យបញ្ជាក់ច្បាស់ណាស់ថាអ្នកម្ខាងទៀតរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់សព្វគ្រប់ហើយ
នៅឡើយតែជនរងគ្រោះម្នាក់ទៀតប៉ុណ្ណោះ ដែលគ្រូពេទ្យកំពុងញាប់ដៃញាប់ជើង
ប្រឹងប្រែងទាញគេចេញពីទ្វារនរក។
“បងកូនយើងអាចមានរឿងអីទេ? អូនបារម្ភពីគេណាស់!”
ម៉ាដាមដែលអង្គុយរង់់ចាំយ៉ាងសន្ទះសារនៅមុខបន្ទប់
ងាកមកសួរនាំស្វាមីដោយចិត្តខ្វល់ខ្វាយ ឃើញទឹកមុខភរិយាហើយប្រមុខត្រូវប្រញាប់លួងលោមមិនចង់ឱ្យមនុស្សចូលចិត្តគិតច្រើនទៅជាមិនសប្បាយចិត្ត
ខ្យល់.គនាំឱ្យពិបាកម្នាក់ទៀត។
“កូនយើងគេរឹងមាំណាស់
គេនឹងមិនអីនោះទេអូនកុំបារម្ភអី ម្យ៉ាងមាន វ៉ាល់នៀរ៍
នៅក្នុងនោះហើយគេប្រាកដជាមិនឱ្យបងប្រុសគេមានរឿងអីនោះទេ” ប្រមុខទាញភរិយាមកឱបផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅក៏ដូចជាសម្រួលអាការៈតានតឹងឱ្យព្រមគ្នា។
ដប់ម៉ោងបន្ទាប់
ការវះកាត់ជិតដប់ម៉ោងបានកន្លងផុតទៅ ស្របពេលទ្វារបន្ទប់ដែលបិទជិតអស់ជាច្រើនម៉ោងក៏បើកឡើងដូចគ្នា
នាំរូបរាងសង្ហាភើហ្វិចរបស់លោកដុកទ័រកំលោះចេញមកជាមួយទឹកមុខមានសង្ឃឹម
តែក្នុងនោះក៏មានលាក់បង្កប់ដោយក្ដីទុក្ខសោកដូចគ្នា!
ត្រឹមឃើញកូនប្រុសដើរចេញមកម៉ាដាមដែលអង្គុយអស់សង្ឃឹមមុននេះប្រញាប់ប្រញាល់ស្ទុះមករកកូនសឹងតែជំពប់ជើងដួល
ថ្នាក់អ្នកជាស្វាមីត្រូវប្រញាប់ក្រោកទៅតាមដោយការព្រួយបារម្ភដូចគ្នា។
“វ៉ាល់នៀរ៍ បងប្រុសយ៉ាងម៉េចហើយកូន?”
អ្នកម្ដាយចាប់ដៃកូនប្រុសពៅសួរនាំទាំងទឹកភ្នែកហូរកក្លាក់ បានឃើញហើយអត់អាណិតមិនបាន
វ៉ាល់នៀរ៍ ត្រូវលូកមកជូតទឹកភ្នែកឱ្យម្ដាយ។
“អ្នកម៉ាក់សម្រួលអារម្មណ៍សិនទៅ
ពេលនេះបងប្រុសឆ្លងផុតពីគ្រោះថ្នាក់ហើយ” ពាក្យថា ឆ្លងផុតគ្រោះថ្នាក់
អាចឱ្យអ្នកមានគុណញញឹមធូរស្រាលចិត្តបានមកវិញខ្លះ
តែហើយត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទឹកមុខពេលឮប្រយោគបន្ទាប់របស់កូនប្រុស
“តែបងប្រុសត្រូវរបួសធ្ងន់ធ្ងរ
ប៉ះពាល់ដល់ឆ្អឹងស្មងជើងទើបធ្វើឱ្យគាត់អាចនឹងពិកាមួយរយៈ” វ៉ាល់នៀរ៍ ប្រាប់ដោយទឹកមុខ
ស្មើគ្មានពន្លឺលេងសើច។
“ពុទ្ធោកូនម្ដាយ!” ម៉ាដាមឮដំំណឹងនេះហើយក៏មិនអាចទទួលយកបានទើបទៅជាដួលសន្លប់ភ្លាមៗ។
“អូនសម្លាញ់!”
“អ្នកម៉ាក់!” វ៉ាល់នៀរ៍
លើកបីអ្នកម្ដាយដែលមានខ្លួនតូចតែមួយប្រញាប់ប្រញាល់រៀបចំបន្ទប់ឱ្យគាត់សម្រាក
ន្អាលបានមកចាត់ចែងអ្នកជំងឺរបស់ខ្លួន ដែលជាបងប្រុសបង្កើតហ្នឹងឯង!
កុំថាឡើយតែម្ដាយសូម្បីតែគេផ្ទាល់ក៏មិនអាចទទួលយកបានដូចគ្នា
នេះបើគេមិនមែនជាគ្រូពេទ្យក៏ប្រហែលជាស្លុតចិត្តបែបនេះដែរ។
មួយសប្ដាហ៍បានកន្លងផុត
បុត្រាច្បងរបស់ត្រកូលដែលសន្លប់ស្ដូកស្ដឹងអស់ជាច្រើនថ្ងៃ
ព្រមភ្ញាក់ដឹងខ្លួនជាថ្មីនៅព្រឹកថ្ងៃថ្មី វ៉ាល់សៀស៍
បើកភ្នែកឡើងតែហើយក៏ត្រូវបិទទៅវិញយ៉ាងរហ័ស ព្រោះតែភ្នែកដែលមិនទាន់ស៊ាំនឹងពន្លឺអស់ពេលមួយអាទិត្យទៅហើយ!
ក្រោយបិទអស់មួយសន្ទុះទើបអ្នកកំលោះធ្វើការបើកវាឡើងវិញម្ដងទៀត
ម្ដងនេះគេមិនបានបង្ខំតែក៏បើកភ្នែកឡើងយឺតៗកុំឱ្យកុងនឹងពន្លឺដែលចាំងជះចូលមក...
វ៉ាល់សៀស៍ នៅតែស្ងៀមស្ងាត់មិននិយាយអ្វីខណៈដែលភ្នែកក៏ព្យាយាមសម្លឹងមើលទៅជុំវិញខ្លួន
ទើបគេដឹងថាពេលនេះខ្លួនឯងកំពុងស្ថិតនៅកន្លែងណា
ស្របពេលនឹកឃើញខួរក្បាលក៏រំលឹកដល់ថ្ងៃកើតហេតុដូចគ្នា។
“បេកា!” ត្រឹមនឹកដល់គូស្នេហ៍ វ៉ាល់សៀស៍
ស្ទុះប្រកាច់ចុះពីគ្រែតែ
ម្ដង
តែហើយក៏...
ព្រុស
ជើងដែលដំណើរការមិនបានរបស់គេ
មិនព្រមសហការណ៍ជាមួយទើបម្ចាស់រាងក្រាស់ត្រូវស្រុតចុះទៅលើដីភ្លាមៗ
ធ្វើឱ្យសាមីខ្លួនមានការមិនពេញចិត្តជាខ្លាំង។
“ចង្រៃយក៍! ម៉េចក៏ដើរមិនបាន” វ៉ាល់សៀស៍
ដំជើងរបស់ខ្លួនខ្លាំងៗដោយការខឹងចិត្ត បើទោះជាជើងមិនអាចប្រើការបាន
តែវាមិនមែនជាឧបសគ្គសម្រាប់គេនោះទេ ប្រុសកំលោះនៅតែប្រឹងវារទៅមុខបន្ត
ទាំងមុខរបួសចាប់ផ្ដើមហូរឈាមហើយក៏គេមិនខ្វល់ នៅខណៈពេលដែលគេធ្វើជិតបានសម្រេចទៅហើយ
នៅសុខៗទ្វារបន្ទប់ក៏បើកឡើងដោយមានវត្តមានសមាជិកគ្រួសាររបស់គេនេះឯងជាអ្នកចូលមក។
“បង វ៉ាល់សៀស៍ បងធ្វើស្អីហ្នឹង?” វ៉ាល់នៀរ៍
ស្ទុះមកត្រកងបងប្រុសឱ្យក្រោកឡើង
តែមនុស្សក្បាលរឹងបែរជាគ្រវាសដៃប្អូនប្រុសចេញយ៉ាងគ្មានទឹកចិត្ត។
“ឯងកុំមកខ្វល់ពីបង បងចង់ទៅរក បេកា!”
សម្ដីអ្នកជំងឺឱ្យអ្នកទាំងបីទៀតសម្លឹងមុខគ្នាទាំងអារម្មណ៍ហេងហាង
តែក៏មិនអាចលាក់បានទៀតទើបប្អូនប្រុសត្រូវសម្រេចចិត្តទម្លាយការពិតចេញមក។
“បងមិនបាត់ទៅរកនាងទេ ទោះទៅក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ”
សម្ដីរបស់គេអាចបញ្ឈប់សកម្មភាពរបស់បងប្រុសបានយ៉ាងងាយ។
“ឯងចង់និយាយស្អី?” វ៉ាល់សៀស៍
ងើយមើលមកប្អូនប្រុសដោយ
ការសង្ស័យ
តែប្អូនប្រុសបែរជាមានទឹកមុខស្មើហាក់មិនចង់ប្រាប់ការពិតដល់គេ
ទើបមនុស្សចិត្តក្ដៅស្រែកសម្លុតមួយទំហឹង “បងសួរឯងមិនឮទេហ្អេស!!!”
“បេកា ស្លាប់បាត់ហើយ”
“ឯងនិយាយស្អី វ៉ាល់នៀរ៍ និយាយម្ដងទៀតទៅ
និយាយទៅ!!!” ពេលឮប្អូនប្រុសនិយាយសម្ដីឆ្កូតៗមិនចូលត្រចៀក វ៉ាល់សៀស៍
ទៅជាពាលកាន់តែខ្លាំង ចាប់ក្របួច.កអាវអ្នកម្ខាងទៀត
បើគេរឹងមាំប្រហែលជាដាល់ប្អូនប្រុសហើយមើលទៅ។
“បេកា ស្លាប់បាត់ហើយ” វ៉ាល់នៀរ៍
មិនខ្លាចនឹងអារម្មណ៍បងប្រុសដោយនៅតែអះអាងពាក្យសម្ដីរបស់ខ្លួនដដែល។
“ហ៊ឹសៗ ឯងលេងសើចនឹងបងទេត្រូវទេ?”
“នាងពិតជាស្លាប់ពិតមែនកូន!”
ពេលកូនប្រុសមិនជឿម៉ាដាមក៏ត្រូវលូកមាត់មកបញ្ជាក់កូនប្រុសថែមម្នាក់ទៀត។
“អ្នកទាំងអស់គ្នាកុហកខ្ញុំ...
អ្នកទាំងអស់គ្នាមិនចង់ឱ្យខ្ញុំនឹង បេកា ស្រលាញ់គ្នាខ្ញុំដឹង ខ្ញុំមិនជឿ!
មិនជឿថានាងស្លាប់នោះទេ...”
ដៃដែលមានកម្លាំងគំហែងតិចតួចប្រឹងគ្រវាសគ្រប់គ្នាឱ្យចេញពីមុខរបស់ខ្លួន។
“បងប្រុសបងធ្វើស្អីហ្នឹង?” វ៉ាល់នៀរ៍
ប្រឹងចាប់អ្នកជំងឺមិនឱ្យធ្វើអ្វីតាមកំហឹងរបស់ខ្លួនមិនអ៊ីចឹងទេ របួសអាចរើទៅជាធ្ងន់ធ្ងរនាំឱ្យពិបាកជាងនេះមិនខានទេ។
“លែងបង! បងទៅរក បេកា
បងមិនជឿថានាងដាច់ចិត្តទៅចោល
បងនោះទេ...លែងបងទៅ
វ៉ាល់នៀរ៍!!” មនុស្សឆ្កួតចិត្តនៅមិនឈប់ស្រែកគំហកដាក់ប្អូនប្រុសដែលព្យាយាមរារាំងដំណើររបស់ខ្លួនមិនឱ្យទៅស្រីជាទីស្រលាញ់។
“បងចង់ទៅណាមិនឃើញសភាពខ្លួនឯងនៅពេលនេះទេហ្អេស!!”
មិនខ្វល់ថាបងប្រុសយ៉ាង វ៉ាល់នៀរ៍ ស្រែកសម្លុតវិញគ្មានប្រណី
បើគេមិនបារម្ភពីបងប្រុសគេក៏ហាមឃាត់ឈឺឆ្អាលបែបនេះដែរ។
“ឯងកុំមកចេះដឹងរឿងបង!”
“បើបងមិនមែនជាបងប្រុសខ្ញុំ
ខ្ញុំក៏មិនឈឺឆ្អាលដែរ!” វ៉ាល់នៀរ៍ តបដោយទឹកមុខស្មើមិនខុសពីទឹកដម
សាងឱ្យមនុស្សប្រកាច់ខុសរបៀបមុននេះស្ងាត់មាត់មួយខណៈ ឆ្លៀតឳកាសបងប្រុសភ្លេចខ្លួន
វ៉ាល់នៀរ៍ ទាញរបស់ម្យ៉ាងពីក្នុងហោប៉ៅ មុននឹង...
ជ្រិប
ស៊ឺរាំងថ្នាំដែលបានត្រៀមរួចជាស្រេច ត្រូវចាក់ចូលទៅក្នុងដើមដៃហាប់ណែនដោយសាច់ដុំ
យ៉ាងស្ទាត់ជំនាញតាមវិជ្ជាជាគ្រូពេទ្យរបស់ខ្លួន វ៉ាល់នៀរ៍
បាញ់ថ្នាំចូលទៅភ្លាមៗមិនបានប៉ុន្មាននាទីផងមនុស្សក្បាលរឹងមុននេះក៏សន្លប់បាត់តាមឥទ្ធិពលថ្នាំដែលធ្វើទុក្ខ។
“វ៉ាល់នៀរ៍ កូនចាក់អីឱ្យបងប្រុស?”
ម៉ាដាមដែលស្លុតចិត្តមិនទាន់បាត់សួរកូនប្រុសដោយការព្រួយបារម្ភ
តែសំណួររបស់គាត់ហុចផលឱ្យកូនប្រុសអស់សំណើចទៅវិញ ហើយក៏ទាញសំណើចអ្នកជាស្វាមីដូចគ្នា។
“ហ៊ឹសៗ
អ្នកម៉ាក់កុំបារម្ភអីខ្ញុំមិនឃោរឃៅសម្លាប់បងប្រុសខ្លួន
ឯងនោះទេ!
មុននេះគ្រាន់តែចាក់ថ្នាំរំងាប់អារម្មណ៍ឱ្យគាត់តែប៉ុណ្ណោះ”
ព្រោះដឹងថាក្រោយទទួលដំណឹង បងប្រុសអាចនឹងមានអាការៈបែបនេះទើបគេត្រូវត្រៀមរបស់ខ្លះទុកជាមុន
តែក៏មិនមែនមានតែបងប្រុសគេម្នាក់ដែរ
អ្នកជំងឺទូទៅភាគច្រើនគឺសុទ្ធតែបែបនេះដូច្នេះមិនចម្លែកទេដែលគេមានថ្នាំដាក់ជាប់ខ្លួនជាប្រចាំ។
“លោកប៉ាជួយគ្នាបន្តិច!” វ៉ាល់នៀរ៍
ហៅអ្នកមានគុណឱ្យជួយគ្រាបងប្រុសមានឌាំងរបស់ខ្លួនដាក់លើគ្រែ
ព្រោះគេម្នាក់ប្រហែលជាមិនអាច យកឈ្នះកម្លាំងយក្សមួយនេះបានទេ។
អ្នកជំងឺត្រូវដាក់ឱ្យគេងនៅលើគ្រែ
តាមដោយលោកគ្រូសង្ហាចាប់ផ្ដើមចាត់ការលាងរបួសឱ្យបងប្រុសជាឈាម
មិនអ៊ីចឹងទេរបួសអាចនឹងឆ្លងមេរោគនាំឱ្យពិបាកពេលក្រោយ។
(សុំទោស វ៉ាល់សៀស៍ ម៉ាក់គ្មានចេតនាធ្វើបែបនេះទេ
តែទាំងនេះគឺព្រោះតែចង់ឱ្យកូនមានសុភមង្គលតែប៉ុណ្ណោះ)
ម៉ាដាមរំលឹកនៅក្នុងចិត្តដោយទឹកមុខដឹងខុសដាក់កូនប្រុសច្បង មុននឹងបែរខ្លួនចេញទៅទុកតួនាទីឱ្យកូនប្រុសពៅធ្វើការរបស់គេ!
ចង់បន្ទោសគាត់ក៏មិនអីដែរ
តែដែលគាត់ធ្វើនេះព្រោះមិនចង់ឱ្យកូនធ្លាក់នរកម្ដងហើយម្ដងទៀតតែប៉ុណ្ណោះនេះសំណាងប៉ុណ្ណាហើយដែលអាចងើបពីនរកបាន
ត្រឹមម្ដងនេះបានហើយគាត់មិនចង់មានលើកទីពីរ រង់ចាំកូនប្រុសដែលមិនស្លាប់ឬរស់ ឬឱ្យមនុស្សសក់.សជូនដំណើរមនុស្សសក់ខ្មៅនោះទេ។
ត្រូវចាំថាគ្មានឪពុកម្ដាយចង់ឱ្យកូនខ្លួនឯងអាក្រក់នោះទេ
ពួកគាត់
តែចង់ឃើញយើងមានក្ដីសុខជានិច្ច...
ក្រោយពីទទួលដំណឹងដ៏សោកសៅមួយនោះហើយ វ៉ាល់សៀស៍ ត្រូវអង្គុយក្រៀមក្រំជារាងរាល់ថ្ងៃ
មិននិយាយស្ដីមិនខ្វល់ពីអ្នកណាសូម្បីតែរបួសខ្លួនឯង
ដែលគួរណាស់តែបានធូរស្បើយហើយក៏បែរជាកាន់តែធ្ងន់
ធ្ងរព្រោះតែសាមីខ្លួនមិនគិតនឹងព្យាបាលវាឱ្យជា!
ឃើញសភាពគេបែបនេះហើយគ្រប់គ្នាក៏អត់ព្រួយបារម្ភមិនបាន
ខ្លាចថាបើបណ្ដោយបែបនេះសភាពរបស់គេនឹងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅហៅលែងឮ....ហ៊ឹស!
តើគេនៅមានសង្ឃឹមអ្វីទៀតបើខ្លួនឯងក្លាយជាមនុស្សពិកាគ្មានបានការម្នាក់ទៅហើយ។
ម្ដាយកូនពីរនាក់ដែលឈរសម្លឹងមើលអ្នកជំងឺពីក្រៅបន្ទប់
ម្នាក់ៗទឹកភ្នែករលីងរលោងដែល វ៉ាល់នៀរ៍ អាចទប់អារម្មណ៍បានព្រោះខ្លួនជាប្រុស
តែអ្នកផ្ដល់កំណើតវិញមិនអាចហាមឃាត់អារម្មណ៍ទន់ជ្រាយបានត្រូវហូរទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន
ថ្នាក់កូនប្រុសពៅប្រញាប់ទាញមកឱបលួងលោម។
“ខ្ញុំថាពួកយើងគួរតែប្រាប់ការពិតដល់បងប្រុស តើល្អទេអ្នកម៉ាក់?”
ព្រោះមិនអាចទ្រាំឃើញសភាពទ្រុឌទ្រោម ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃបន្តរបស់បងប្រុសបានទៀត
វ៉ាល់នៀរ៍ ទប់ចិត្តមិនបានសឹងតែនិយាយការពិតចេញមកទៅហើយ
តែគេក៏មិនអាចធ្វើបែបនោះបានដូចគ្នា។
“មិនបានទេ! យើងមិនអាចប្រាប់ការពិតដល់គេបានទេ”
“តែបើបែបនេះបងប្រុសនឹងទៅជាយ៉ាប់ជាងនេះមិនខានទេ”
“ទ្រាំបន្តិចទៀតទៅ! បើគេពិតជាស្រលាញ់ បេកា មែនគេមិនអាច
ឆ្លងផុតការឈឺចាប់មួយនេះបានទេ”
បើកូនប្រុសពិតជាស្រលាញ់ស្រីម្នាក់នោះអស់ពីចិត្តចេញពីបេះដូងមែន
គាត់ព្រមឱ្យពួកគេជួបគ្នាមិនបំបែកទៀតទេ!
មានន័យថានេះគឺជាការដកពិសោធន៍របស់គាត់ចំពោះកូនប្រុសឬ?
“អ្នកម៉ាក់ចង់មានន័យថាម៉េច?” វ៉ាល់នៀរ៍
ដែលដើរមិនទាន់អ្នកម្ដាយសួរដោយការសង្ស័យ តែក៏មានពន្លឺអាចយល់ន័យបានខ្លះនៅក្នុងចិត្តដូចគ្នា។
“ម៉ាក់ជឿថា វ៉ាល់សៀស៍ មិនបានស្រលាញ់ បេកា
នោះទេគេគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ឈ្លក់វង្វេងមួយពេលតាមចរិតរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះដូច្នេះម៉ាក់មិនអាចឱ្យពួកគេនៅជាមួយគ្នាបាននោះទេ
ព្រោះស្រីម្នាក់នោះមិនអាចនាំក្ដីសុខឱ្យកូនប្រុសម៉ាក់បាន” សម្ដីរបស់អ្នកម្ដាយឱ្យកូនប្រុសហួសចិត្តតែម្ដង
មិនគិតថាអ្នកមានគុណមានគំនិតបុរាណអីបែបនេះ។
“ពុទ្ធោអើយអ្នកម៉ាក់! មនុស្សសម័យនេះគឺបែបនេះឯង
ស្រលាញ់គ្នាដើម្បីសប្បាយតែប៉ុណ្ណឹងទេ គ្មានអ្នកណាមានស្នេហ៍ស្មោះដូចជាសម័យប៉ាម៉ាក់នោះទេ”
“កូនមិនយល់អ៊ីចឹងហើយកុំមកនិយាយជាមួយម៉ាក់!
នៅថ្ងៃណាមួយដែលកូនចេះស្រលាញ់ស្រីណាម្នាក់ស្មោះពីបេះដូង
នោះទាំងភ្នែកចិត្តគំនិតរបស់កូននឹងគ្មានអ្នកណាអាចជំនួសនាងបានទេ...សុខចិត្តទ្រាំរស់ឈឺចាប់នៅថ្ងៃណាមួយដែលបាត់បង់គេ”
ម៉ាដាមរៀបរាប់បណ្ដើរសម្លឹងមើលទៅកូនប្រុសច្បងក្នុងបន្ទប់បណ្ដើរ។
“ហើយនៀកបងប្រុសមិនកំពុងតែឈឺចាប់ឬអ្នកម៉ាក់?” មិនមែន
គេសួរឌឺ
គ្រាន់តែគេចង់បញ្ជាក់អ្នកម្ដាយនេះឯង។
“បងប្រុសកូនគេមិនបានឈឺចាប់
គ្រាន់តែសោកស្ដាយដែលធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតស្លាប់តែប៉ុណ្ណោះ”
“អ្នកម៉ាក់!”
“កុំនិយាយច្រើន ឆាប់ទៅធ្វើការងាររបស់កូនទៅ”
“ហើយនេះអ្នកម៉ាក់គិតចង់ទៅណា?” វ៉ាល់នៀរ៍
អត់ឆ្ងល់មិនបានពេលអ្នកមានគុណបែរខ្លួនដើរ
ផ្ទុយពីចូលទៅមើលថែបងប្រុសគេនៅខាងក្នុងបន្ទប់។
“ម៉ាក់ទៅផ្ទះវិញ!”
“ហើយម៉ាក់មិននៅមើលថែបងប្រុសទេឬ?”
“តិចទៀតមានអ្នកមកមើលថែគេហើយ”
ម៉ាដាមតបទាំងញញឹមក៏៏ដើរចេញទៅបាត់ទុកត្រឹមការសង្ស័យដល់លោកដុកទ័រវ័យក្មេង
តែគេក៏មិនបានចាប់អារម្មណ៍ក្រៅពីដើរធ្វើធុរៈរបស់ខ្លួនបន្ត។
តឹប តឹប
សម្រិបជើងមិនធ្ងន់ក៏មិនស្រាលដើរដោយដំណើរមួយៗ
តាមឫកពាសុភាពរាបសាររបស់ខ្លួន
ស្រីតូចរូបស្រស់ក្នុងវ័យម្ភៃបីឆ្នាំគ្រងដោយរ៉ូបសាមញ្ញបំផុតមិនសាកសមជាអ្នកនាងអីបន្តិច
គ្មានអ្នកណាស្គាល់ថានាងជាអ្នកណាក្រៅពីមនុស្សជិតដិតដែលមិនប៉ុន្មាននាក់នេះឯង! ហ្វេនស៊ី
ម៉ារីណូ ហារី ជាបុត្រីពៅប្រចាំត្រកូល ម៉ារីណូ ហារី ក៏៏ជាទីគាប់ចិត្ត
ជាកែវភ្នែកជាគ្រាប់ពេជ្ររបស់អ្នកផ្ទះដូចគ្នា
ដែលសំខាន់បំផុតនោះក៏ជាគូដណ្ដឹងរបស់អ្នកប្រុសច្បងនៃត្រកូល ហ្វីលីព ប្រាយស៍ទីស៍ គេគឺ
វ៉ាលែនសៀស៍ ហ្វីលីព ប្រាយស៍ទីស៍ ដែលជាអ្នកជំងឺកំពុងតែត្រាំត្រែងនៅក្នុងបន្ទប់នេះឯង...
ស្រីក្រមុំស្រស់អើតឡើមពីមុខបន្ទប់បែបគ្មានការជឿជាក់ តែពេលបានឃើញរាងកាយមាំមួនដែលអង្គុយត្រាំត្រែងនៅលើគ្រែ
សាមីខ្លួនញោចញញឹមសប្បាយចិត្ត មិនបង្អង់យូរក៏ប្រញាប់រុញទ្វារចូលទៅខាងក្នុង។
“បង...” ហាមាត់និយាយតែប៉ុណ្ណឹង ហ្វេនស៊ី
ក៏ស្ងាត់មាត់ទៅវិញមិនហ៊ានរំខានអ្នកកំលោះ។
ស្រីតូចច្រឡឹងយករបស់ដែលខ្លួនទិញម៉ោ
ទៅទុកនៅលើតុក្បែរនោះបន្ទាប់មកក៏ដួសបបរដែលខំធ្វើដោយផ្ទាល់ដៃដាក់ចានឱ្យអ្នកជំងឺ
ទាំងមានវត្តមានគូដណ្ដឹងនៅក្នុងនេះទៅហើយ តែមនុស្សកំពុងឆ្កួតនឹងទុក្ខសោកមិនខ្វល់មិនអើពើសូម្បីតែបន្តិច
បង្ហាញឫកពាហាក់ដូចស្រីស្រស់ត្រឹមជាវិញ្ញាណផ្សែងរសាត់អណ្ដែតគ្មានរូបរាងអ៊ីចឹង!
តែទោះជាគេមិនខ្វល់ពីនាងក៏សាមីខ្លួនមិនបានអើពើគិតច្រើន
ផ្ទុយមកវិញបែរជាកាន់តែយកចិត្តទុក ដាក់នឹងគេកាន់តែខ្លាំង!
នាងគឺបែបនេះចំពោះគេតាំងពីដើមមកហើយ ទោះ ជាអ្នកម្ខាងទៀតមិនចាត់ទុកនាងជាគូដណ្ដឹង
មានស្រីច្រើនរាប់មិនអស់ ក៏នាងនៅតែមិនយកចិត្តទុកដាក់ខឹងស្អប់គេ
បើទោះត្រូវពួនសំងំយំជាច្រើនលើកច្រើនសារ ឈឺចាប់ស្ទើតែបែកទ្រូង
តែនាងនៅតែមិនអាចហាមចិត្ត ហាមបេះដូងឱ្យឈប់ស្រលាញ់គេបានដូចគ្នា
ដូចជាពេលនេះទោះជាដឹងថាគេកំពុងតែទុក្ខសង្រែកនឹងការបាត់បង់ស្រីជាទីស្រលាញ់
តែនាងក៏មិនអាច
ទៅហាមឃាត់គេបានដូចគ្នា។
ធ្វើយ៉ាងណានេះប្រហែលជាវែនកម្មពីជាតិមុនរបស់នាងអ៊ីចឹងមានតែបិទភ្នែក
ញញឹមទទួលយកជោគវាសនារបស់ខ្លួនទៅចុះ...
“បងភ្ញាក់យូរហើយឬ?
ឮអ្នកម៉ាក់ប្រាប់ថាបងមិនទាន់បានញ៉ាំអ្វីទើបអូនដាំបបរមកឱ្យបងញ៉ាំ
ឆាប់មានកម្លាំងជាងនេះ” ហ្វេនស៊ី
ប្រាប់ផងផ្លុំបបរឱ្យឆាប់ត្រជាក់ផងជាមួយស្នាមញញឹមមិនប្រែ
ផ្ទុយពីអ្នកខ្លះមុខងាប់តែម្ដង “ម៉ោះបងញ៉ាំបន្តិចទៅ អាយយ...”
ប្រាវ ភិស!
ចានបបរត្រូវធ្លាក់បែកតាមការគ្រវាសរបស់ម្ចាស់រាងក្រាស់
ធ្វើឱ្យដៃ.សខ្ចីរលាកនឹងបបរដែលមិនទាន់អស់ក្ដៅទៅជាក្រហមងាំងតែម្ដង។
មិនញ៉ាំក៏អត់ទៅចាំបាច់អីគ្រវាសចោលដែលចំជាគ្មានមាយាទមែន
មិនអាណិតគ្នាដែលខំយកមកអីបន្តិចសោះ...
“ចេញទៅ!!”
“បង វ៉ាល់សៀស៍”
“យើងប្រាប់ឱ្យនាងចេញទៅ!!!”
ពេលអ្នកចំពោះមុខនៅតែក្បាលរឹងមិនព្រមចេញ
មនុស្សឆ្កួតកំពុងចិត្តស្រែកគំហកជាមួយនឹងកែវភ្នែកពោរពេញដោយភ្លើងកំហឹង
សម្លឹងមុខតូចហាក់ចង់ហែកសាច់នាងស៊ីឱ្យបានអ៊ីចឹង។
“នេះមានរឿងអីហ្នឹង?” វ៉ាល់នៀរ៍
ដែលតាំងចិត្តមកមើលអាការៈបងប្រុសជាថ្មី ស្ទុះចូលមកពេលបានឮសំឡេងស្រែកគំហកពីខាងក្រៅមុននេះ
ពេលចូលមកដល់ក៏ត្រូវស្លុតចិត្តជាមួយនឹងរូបភាពដែលបានឃើញ ជាពិសេសគឺ ហ្វេនស៊ី
ដែលកំពុងញ័រខ្លួនដូចកូនសត្វដៃម្ខាងឱបរបួសពីការរលាករបស់ខ្លួនឃើញហើយក៏អត់អាណិតមិនបាន។
“ហ៊ឹក!...”
“ហ្វេនស៊ី
ចេញទៅក្រៅឱ្យគេលាងរបួសឱ្យសិនទៅចាំបងនិយាយ
ជាមួយគាត់”
វ៉ាល់នៀរ៍ ដែលមានចិត្តចំពោះអ្នកម្ខាងទៀតលើសពីពាក្យថាប្អូនស្រី
ឃើញហើយអត់ខ្លោចចិត្តមិនបាន ទើបប្រញាប់ដេញស្រីតូចឱ្យទៅខាងក្រៅ!
គេដឹងថាខ្លួនខុសដែលមានចិត្តចំពោះនាង តែឱ្យធ្វើយ៉ាងណាក្ដីស្រលាញ់មិនអាចហាមបាននោះអី
តែគេនឹងប្រឹងឃាត់ចិត្តមួយនេះទុកជ្រៅនៅក្នុងទ្រូង ព្រមបើកចិត្តទទួលយកថានាងត្រូវជាអនាគតបងថ្លៃរបស់ខ្លួន។
ហ្វេនស៊ី ដើរចេញមកឈរនៅខាងក្រៅបន្ទប់
ភ្នែកក៏ចោលសម្លឹងទៅខាងក្នុងមើលទៅអ្នកខ្លះដែលមានឈ្មោះថាជាអនាគតស្វាមី
ដែលទើបតែហិង្សាមកលើខ្លួនមុននេះទឹកភ្នែកជាច្រើនតំណក់ស្រក់កាត់ផែនថ្ពាល់ទាំងមិនអាចហាមឃាត់បានបន្តទៀត។
“ឬមួយខ្ញុំគ្មានសិទ្ធិសូម្បីឈរក្បែរខ្លួនបង!”
នាងមិនសង្ឃឹមថាយកបានបេះដូងរបស់គេបាននោះទេគ្រាន់តែស្រមៃថាអាចមានវត្តមានក្បែរខ្លួនគេគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ
តែមើលទៅកុំថាឡើយបេះដូង សូម្បីតែរាងកាយគេក៏នាងគ្មានសិទ្ធិគួរប្រាថ្នាដែរ។
